به گزارش "خیبرآنلاین"، 1/5 سال است که طی یک فرایند سریع اما غیرشفاف برای مردم، پیرامون یکی از مهمترین مسایل ده سال اخیر کشور در باب صنعت هسته ای، مذاکراتی با روش جدید شکل گرفته و توافقی ضعیف با عنوان "برنامه مشترک اقدام" منتشر شده است.
از زمان انتشار این توافق ضعیف، طیف های گسترده مردم و مسئولان، علاوه بر حمایت از تیم مذاکره کننده کشورمان، با انتقادهای متنوع حقوقی- فنی- سیاسی، نسبت به "برنامه مشترک اقدام" موضع گرفته و آن را به صلاح کشور ندانستند.
طبیعی است در چنین فضایی، تنها رسانه رسمی کشور که نام "ملی" را نیز برای خود انتخاب کرده، وظیفه دارد جهت تنویر افکار عمومی، با دعوت از طرفین موافق و مخالف، به بررسی ابعاد مختلف آن بپردازد اما با عرض تاسف، این مهم تاکنون برآورده نشده است.
این درحالی است که تلویزیون برای بررسی آفسایدشدن یا نشدن بازیکن فوتبال در بازی باشگاهی، بعضا ساعت ها وقت خود و ملت را به این موضوع اختصاص می دهد و با دعوت حضوری و تلفنی از کارشناسان مختلف با دیدگاه های مختلف، با کند و تند کردن تصویر آن صحنه، احتمال حضور در آفساید یا عدم حضور را پیگیری می کند و جالب اینجاست که در موارد بسیاری هم بی نتیجه باقی می ماند!
آیا بحث حقوق قطعی و مسلم یک ملت در مساله ای همچون صنعت هسته ای به اندازه آن آفساید فلان بازیکن فوتبال ارزش پیگیری ندارد؟!
در دوران ریاست ضرغامی، نمایندگان مجلس به رییس سابق رسانه ملی پیرامون بازکردن فضا برای حضور منتقدان توافق ضعیف ژنو نامه نوشتند که با پاسخ عجیب وی مبنی بر اینکه "فعلا صلاح نیست"، مواجه شدند. پس از آن، نامه دوم نمایندگان با تعداد 111 امضا خطاب به ضرغامی نوشته شد که نسبت به این نامه نیز بی اعتنایی صورت گرفت.
با تغییر مدیریت صداوسیما و حضور محمد سرافراز بر کرسی ریاست، با گذشت چندماه از این جابجایی، بازهم در رسانه ملی برای منتقدان توافق ضعیف ژنو باز نشد تا اینکه 31 نماینده مجلس، برای همین موضوع به سرافراز نامه نوشتند و تا زمان انتشار این خبر، از واکنش رییس جدید صداوسیما به نامه نمایندگان خبری مخابره نشده است.
چرا مسئولان صداوسیما از پاسخ شفاف به افکار عمومی در مساله نقد توافق ضعیف ژنو سر باز می زنند؟ مگر این توافقنامه تبدیل به هولوکاست شده که کسی نباید آن را نقد کند؟ چرا رسانه ملی برای آزادنشان دادن فضای نقد حتی علیه حاکمیت، بعضا برنامه هایی ترتیب می دهد و به افراد مختلف جهت ارایه ادبیات نقادانه تند با افتخار فضا می دهد اما برای بررسی یک مساله ای که تاکنون 1/5 سال وقت، هزینه، اعتبار و... کشور را صرف خود کرده و احتمالا با تمدیدهای پی درپی، این هدررفت، تا سالها ادامه خواهد یافت، باب انتقاد را بسته است؟!
مگر این رسانه، ملی نیست؟ اگر هست، باید به کمترین خواسته های مشروع و معقول عده ای کوچک هم بها دهد چه رسد به مطالبه ای که از سوی طیف بسیار گسترده ای از مسئولان رسمی کشور و توده های مختلف مردم اعم از اساتید دانشگاه، دانشجویان و... مطرح شده است.
امید آن است تا دکتر سرافراز که تغییرات سخت افزاری در مجموعه تحت نظرش را با سرعت مدنظر قرار داده است، نسبت به تغییر رویه جدی در این مساله نیز اقدام کرده و ملت را از محروم ماندن در کسب آگاهی پیرامون آنچه که در اطرافشان اتفاق افتاده، نجات دهد.
اگر در غرب پرداختن به هولوکاست و سوال پیرامون آن جرم و ممنوع است، اما در انقلاب اسلامی نباید مسایلی مانند توافق ضعیف ژنو و مذاکرات هسته ای، ماجرای کرسنت و کیفرخواست سنگین آقازاده معروف چنین جنبه ای پیدا کند.
گفت وگو با دکتر فریدون عباسی درباره هزینه‌های سنگین برجام : 
